கதையெழுதும் அனுபவம்.....
அப்பா ஐந்தாவது வகுப்பிலேயே தொடங்கி வைத்த வாசிப்புப பழக்கம் பள்ளிப் புத்தகங்கள் இல்லாமல் மற்ற புத்தகங்களை என்று
தொடங்கியது,
நானும் நண்பன் சுவாமிநாதனும் சேர்ந்து பார்வை என்ற
கையெழுதது இதழை ஆசிரியர் நாகன் எனும் பெயரோடு தொடங்கியதில்
எழுதிய கதையே தொடர்கதைகள், இரு தொடர்கள் எழுதினேன், ஒன்று மறைந்த மோதிரம் இன்னொன்று பாய்ந்து வந்த கத்தி என்பது, நன்றாக
நினைவிலிருக்கிறது,
இப்படி கதையெழுதத் தொடங்கிய சூழலில் பத்திரிக்கைகளில் ஒன்று இரண்டு கதைகள் வந்தபோது படித்துவிட்டு நண்பர்கள் கேட்டார்கள்,
உங்க வாழ்க்கையில் நடந்ததா? என்று,
உங்க வாழ்க்கையில இது போன்றவை நடக்கவில்லையா?
என்று திருப்பிக் கேட்டேன,
ஒரு கதையில் எழுதிய பெண் பற்றிய விவரத்தைப் படித்துவிட்டு
இந்தப் பெண் எங்கிருக்கிறாள்? உங்களுக்கு மிகவும் வேண்டியவரா?
என்றார்கள்,
ஒரு காவல்துறை அதிகாரியிடம் மாட்டிக்கொண்ட இளைஞனைப் பற்றி எழுதியபோது,, ஓ நீங்கதானா அது? எந்த போலிஸ்
ஸ்டேஷன் என்றார்கள்,
ஒரு இளைஞன் பொறுப்பில்லாமல் ஊதாரியாய் திரிவதைப்
பற்றி எழுதியபோது துர்ரத்து உறவினர் ஒருவர் இன்னொரு உறவினரிடம்
சொல்லி உங்க பையனைப் பத்திதான் எழுதியிருக்கான் என்று சொல்லி
ஒரு சாவு வீட்டில் பிரச்சினையானது,
பெரும்பாலும் என்னுடைய கதைகளின் களம் குடும்பமாக
இருந்தாலும் நான் அவற்றிலிருந்து செய்திகளை எடுப்பதில்லை, எஙகேனும் செய்தித்தாள்களில் படிக்கிற போது,, எங்கேனும் பார்க்கிற போது அதில் மனம்
ஈடுபட்டு நாமாக இருந்தால் இந்தப் பிரச்சினைக்கு எப்படித் தீர்வு சொல்வேன் என்று எண்ணுகிறபோது கதையாகிவிடும்,
டீக்கடைகளில் யாரேனும் சிலர் ஏதேனும் ஒரு அலுவலகத்தைப் பற்றிப் பேசுவார்கள், எனவே அதனை உள்வாங்கி நாமாக
ஒன்றைப் புனைந்து எழுதினால்,
நீங்க வேலை பாத்தீங்களா? அப்புறம் ஏன் விட்டீங்க?
கதை எழுதியதால அனுப்பிட்டாங்களா,,,
ஒரு கதையில் ஒருவன் கர்ப்பிணி மனைவியிடம் சண்டை
போடடுவிட்டு அலுவலகம் போவான், அலுவலகத்தில் செய்யாத தவறுக்குப்
பொறுப்பேற்பான்,அப்புறம் அது அவன் மேல் தவறில்லை என்று நிருபிக்கப்படும், உடனே மனைவியை நினைத்துக்கொள்வான்,
மாலையில் திரும்பும்போது திராட்சை வாங்கிகொண்டு போவதாக கதையை முடித்திருந்தேன்,
பொதுவாக தஞ்சாவூர் சாலைகளில் தள்ளுவண்டிகளில் அதிகம் காணக்கிடைப்பது பன்னீர் திராட்சைதான், எனவே அது மனத்தில் பதிவாகி
கதையில் வெளியானது,
உறவுக்காரப் பெண் ஒருவர் என்னிடத்தில் கேட்டார் உங்க மனைவிக்கு பன்னீர் திராட்சைதான் பிடிக்குமா?
எதை எழுதினாலும் படிக்கிறவர்கள் உடனே அதனை படைப்பாளியோடு இணைத்து பேசுவது தொடர்ந்துகொண்டிருக்கும் வேடிக்கைதான்,
அன்றுதொட்டு இன்றுவரை நேர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது,
வாழ்க்கையை மீறியதான ஒன்றைப் படைப்பாகத் தந்துவிட
முடியாது, எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் நடப்பதுதான், அது படைப்பாக
உருவாகும்போது சறறு கற்பனை கலந்து வேறுஒரு முடிவாக வெளிபப்டு
கிறது,
பாத்திரங்களுக்குப் பெயர வைக்கிறபோது அதன் பண்பிற்கேற்ப
பெயர்களை வைப்பேன், சமயங்களில் சில பெயர்கள் வந்துவிடும், உடனே
உறவுக்காரர்கள் இது என்ன அவ பெயரை வச்சிருக்கே? அவ்ங்க வீட்டுல ஏதும் பிரச்சினையாயிடும்,, அவங்க கதையெல்லாம் எழுதாதே என்பார்கள், பெயரைத்தவிர எல்லாமும் வேறு கதையாக இருந்தாலும இப்படிப்
பிரச்சினை இருந்தது,
கவிதை எழுதினால்... இது அவருதானே? அவருக்கு இது தெரியுமா? அவர் இதைப் படிச்சாரா? என்ன சொன்னாரு,, உன் மேல
கோவிச்சுக்கலே,,, அபரிமிதமான கற்பனைக்குப் போய்விடுவார்கள்,
ஒருவரின் வாழ்க்கை இன்னொருவரின் கதையாகும், இன்னொருவரின் வாழக்கை வேறொருவரின் வாழ்க்கையாகும்,
சின்ன வயதில் படித்த கதை ஒன்று
ஒரு மருத்துவரிடம் ஒருவன் உதவியாளனாகச் சேர்ந்தான்,
அவனும் மருத்துவம் படித்தவன்தான்,
நான் செய்வதைக் கவனமாகப் பார்த்துக் கற்றுக்கொள்
என்றார் மருத்துவர்,
ஒருமுறை ஒரு நோயாளியைப் பார்க்க இருவரும்
போனார்கள், கட்டிலில் படுத்திருந்தவருக்கு வயிற்றுப்போக்கு,
மருத்துவர் கட்டிலுக்குக் கீழே குனிந்து பார்த்தார் நிறைய வாழைப்பழத்
தோல்கள் கிடந்தன,
வாழைப்பழம் அதிகம் சாப்பிட்டீர்களா?
என்றார்,
ஆமாம் என்று நோயாளரி பதில் சொன்னார், மருந்துகள்
எழுதிக் கொடுத்துவிட்டு வந்தார்,
அடுத்தமுறை சீடர் மட்டுமே செல்லவேண்டி
இருந்தது, இதுவும் வயிற்றுப்போக்குதான், இவரும் மருத்துவர்
குனிந்து பார்த்ததுபோல நோயாளியின் கட்டிலின் கீழே பாரத்தார், புலித்தோல்
கிடந்தது,
புலியைச் சாப்பிட்டீர்களா?
நிறைய அனுபவங்கள் உள்ளன, வாய்ப்பமைவில்
பகிர்ந்துகொள்கிறேன்,
